نمی دانم چرا لطفت به من هر دم رسانیدی

به کوی عشق خود جانا مرا هر دم کشانیدی

نه خوبی و صفا دیدی ، نه ایمان و وفا دیدی

ولی از مرحمت جانا مرا این سان پسندیدی

میان غصه ها بودم ، ز نور تو جدا بودم

مرا از ظلمت و غمها ، به فیض خود رهانیدی

نمی دانم چه می خواهم ، چرا گمگشته ی راهم

ولی دانم که دستم را ، ز غیر خویش ببریدی

تو را گاهی صدا کردم ، ز شور تو نوا کردم

تو هر دم ناله هایم را میان سینه بشنیدی

سبدهای دلم را من پر از گلهای غم کردم

تو با شادی غم دل را به دست عاطفه چیدی

تو با من از در خوبی ، سخنهای دگر گفتی

مرا با اینهمه زشتی ، به زیبایی خود دیدی

    نغمه‏ی داود می‏خواهد دلم

بویِ مشک و عود می‏خواهد دلم

های و هویِ نغمه‏ی چوپانِ دشت

بر کنارِ رود می‏خواهد دلم

گیسوی مجنونِ بید و چشمه‏ سار

بادِ جان آسود می‏خواهد دلم

لحظه‏هایِ وصل و دیدارِ حبیب

بی‏شکیب و زود می‏خواهد دلم

بویِ گل، شادیِ گلشن، سازِ عشق

در کلامِ رود می‏خواهد دلم

عشقِ جانان، سوزِ دل، آهِ درون

اشکِ خون‏آلود می‏خواهد دلم

توبه و حال و مناجات و دعا

با غمِ افزود می‏خواهد دلم

نور و شور و مستی و عرفان و عشق

در کنارِ رود می‏خواهد دلم

خون و محراب و شهادت‏هایِ ناب

این متاع و سود می‏خواهد دلم

نادمم از بهرِ عصیانِ عظیم

در‏گهی پر‏جود می‏خواهد دلم

ذاتِ پاک و قرب و رضوانِ خدا

چشمِ اشک آلود می‏خواهد دلم

بر سرِ آتش نشستن تا سحر

شعله‏ای پر دود می‏خواهد دلم

دیگر امشب بهرِ خواهش آمدم         

از گنهکاری به کُرنش آمدم               

دیگر امشب دیده و دل منکسر          

بهرِ احسانِ خدایی منتظر                

دیگر امشب دل حریمِ کبریاست               

گوشِ من از صوتِ رحمان پر‏صداست 

 دیگر امشب موجِ دل کف می‏زند      

بحرِ دیدارِ سحر دف می‏زند       

دیگر امشب نغمه‏ات می‏خوانَدَم               

جلوه‏هایت سویِ حق می‏رانَدَم                 

 دیگر امشب صوتِ حق بر مفلسان       

می‏دهد میعادِ لطفِ بیکران               

 دیگر امشب دل اسیرِ کویِ توست       

مستِ آن پیچ و خمِ ابرویِ توست  

دیگر امشب دست و دل سویِ حبیب   

می‏نوازد ناله‏ی اَمَن یُجیب           

دیگر امشب مستیِ چشمِ حبیب          

می‏گدازد این دلم را بی‏شکیب        

دیگر امشب همچو گلها پرپرم            

از لهیبِ عشقتان، چون آذرم          

دیگر امشب من توسل کرده‏ام           

غربتِ گل را تحمل کرده‏ام               

 دیگر امشب یادِ گلشن کرده‏ام           

آتشی از غصه، روشن کرده‏ام   

دیگر امشب با شما پَر می‏کشم           

بر تمامِ کوچه‏ها سر می‏کشم           

 دیگر امشب شعله‏ور گردیده‏ام            

من سراپا پر‏شرر گردیده‏ام             

 دیگر امشب کعبه دارم آرزو               

در طواف از خونِ خود سازم وضو    

دیگر امشب بر کران کردم نظر         

بر حبیبِ جمکران کردم گذر   

 دیگر امشب در هوایِ کویِ تو           

برکشیدم دیده‏ها را سویِ تو     

 دیگر امشب مهدیِ زهرا کجاست        

یوسفِ زیبایِ بی همتا کجاست     

دیگر امشب وقتِ هَل مِن ناصر است   

لا‏کن این موجودیِ من قاصر است  

دیگر امشب در هوایِ کاظمین             

نغمه خوانم همچو مرغانِ حسین  

دیگر امشب در بقیع و سامرا             

زائرم بر تربتِ این اولیا           

 دیگر امشب در هوایی دیگرم             

آرزومندِ نوایی دیگرم                  

دیگر امشب ناله‏ها دارد دلم                

شور و حالِ کربلا دارد دلم        

دیگر امشب بلبلی نغمه‏سرا                 

می‏نوازد داغِ هجرانِ مرا               

دیگر امشب وقتِ پخشِ رحمت است 

سهمِ هر بنده به قدرِ همت است   

دیگر امشب لطفِ ایزد مستدام            

می‏زند دستِ اجابت را مدام 

دیگر امشب شامِ غم‏ها پر‏کشید            

بر درون‏ها بهجتِ غفران رسید       

دیگر امشب تا سحر جان می‏دهم  

گر بخواهد برتر از آن می‏دهم           

گفتم ز دل نگارا، بین عبدِ بینوا را

گفتا بگو تو دردت،تا من دهم دوا را

گفتم دلم ز عصیان بسته رهِ دعا را

گفتا به شبنمِ دل ، بر جان بده جلا را

گفتم چرا تو یارا، کردی به من مدارا

گفتا تو بنده هستی برخوانده‏‏ای ثنا را

گفتم بده صفا را، آن مروه و مِنا را

گفتا اگر پسندی ،بر‏خوان به شب نبا را

گفتم که گلعذارا، سِیرم بده سما را

گفتا اگر بخواهی، غافل مشو مسا را

گفتم که ای هًزارا، پایان بده خطا را

گفتا به جهد و ایمان، زایل نما جفا را

گفتم نما هُدی را، صراطِ مصطفی را

گفتا طلب کن از جان، مرضی مرتضی را

گفتم که ای گل آرا، بنگر تو مبتلا را

گفتا بلا‏کشم باش، تا بنگری هما را

گفتم نگر فنا را، این طالبِ بقا را

گفتا به صبر و طاقت، طی کن تو این بلا را

گفتم بخوان گدا را، رخصت بده لقا را

گفتا بخوان به حمدی، آوای ربنا را

گفتم که ای نگارا، آسان نما رضا را

گفتا نمی‏رسی تو اِلا بِما سَعی را

گفتم بده صفا را، بی کوشش این جزا را

گفتا فشان تو شبنم از دیده مجتبی را

گفتم چه شد شها را، مولایِ سر جدا را

گفتا ز بهرِمن شد، جریان کربلا را

گفتم چه شد قضا را، بر رنجِ مرتضی را

گفتا که تا بدانی، مظلوم اوصیا را

گفتم بزرگَوارا،بر جان بده شفا را

گفتا طبیب دردم، تا برنهی قفا را

گفتم خدا عدا را، بین حالِ هل اًتی را

گفتا ز خود گرفته، از دیده توتیا را

گفتم ببین خطا را، این رنجِ اولیا را

گفتا بگو تو نفرین، تاآخر اشقیا را