قربانِ تو مهدی
بیمارِ توأم، دیده به درمانِ تو مهدی
آتشکده ام، از غمِ هجرانِ تو مهدی
عمری بنشستم که بیایی بت لیلی
مجنونِ توأم ، زاده ی احسانِ تو مهدی
ترسم که نبینم به دو چشمم گلِ نرگس
مفتون شدم از نرگسِ فتّانِ تو مهدی
بی معرفت و عشقِ تو پیمانه نپاید
این مستیِ دیرینه به پیمانِ تو مهدی
در خیلِ خلایق نَبُوَد رویِ تو پیدا
در خلوتِ خود هستم و گریانِ تو مهدی
هر لحظه نفس می کشم و جان ندهم تا
آید به سر این دوره ی حرمانِ تو مهدی
قدریّ و، سحرگه که تو را من طلبیدم
مستانه شدم از خُمِ نوشانِ تو مهدی
با چشم سیاهت دلِ من گشته نشانه
بر سینه نشسته، نوکِ مژگانِ تو مهدی
سودایِ تو کردم صنما، عمرِ تباهم
با هر چه که هستم، شده قربانِ تو مهدی
صد قطره نشسته به رُخِ زردِ خزانم
تا سر بنهم گوشه ی دامانِ تو مهدی
هر قافله ی دیده اگر در پِی اَت آید
آخر نرسد در خَمِ چوگانِ تو مهدی
ای یارِ عزیزم! دلِ من شیشه ی تار است
مشکن به غمت، فدیه ی خوبانِ تو مهدی
در آینه ات عکسِ رخِ حق چو عیان است
آخر شَوَم از آینه دارانِ تو مهدی
ای یوسفِ زهرا! رخِ تو برده دلم را
یعقوب شدم از غمِ زندانِ تو مهدی
خاکسترم و شعله ی عشقت به دلم زد
آتش شدم از کوره ی سوزانِ تو مهدی
شب هایِ درازی که به جز ذکرِ تو بگذشت
غافل شدم از آیه ی قرآنِ تو مهدی
در نورِ تو راهی شدم از جرگه ی عشّاق
تا بَردَمَد این شمسِ فروزانِ تو مهدی
این خاره زمین را به نَمی مرحمتی کن
تا گل دهد از قطره ی بارانِ تو مهدی
من خسته ام از این همه حرمان و تباهی
تا کی نگرم دیده ی گریانِ تو مهدی
ای کاش بمیرم که غمم را نخوری تو
سر را بنهم بر سرِ پیمانِ تو مهدی
گر رخصتِ پرواز بیابم زِ سَرِ درد
صد ناله زنم از غمِ بستانِ تو مهدی
در حیرتم از خویش که با این همه عصیان
نومید نگردم ز سرِ خوانِ تو مهدی
گر سر نهم اینک گروِ عشقِ جمالت
هرگز نروم جز رهِ فرمانِ تو مهدی
آیا شود آن روز که غیبت به سر آید!
از پرده درآید مهِ تابانِ تو مهدی
قائم چو شود دوره ی ایمان و عدالت
من هم شوم از جمله ی یارانِ تو مهدی
جانم به کفِ دستِ حقیرم نهم آخر
بوسم به نظر غنچه ی خندانِ تو مهدی
ای کاش به دمِ مرگ ببینم رخِ ماهت
تا بلکه ببویم گلِ دستانِ تو مهدی
در شام و سحر زمزمه سازم چو هَزاران
هر دم که شوم واله و حیرانِ تو مهدی
"در حسرتِ دیدارِ تو آواره ترینم"
راضی شوم از روضه ی رضوانِ تو مهدی
من هر چه که گفتم نشد آخِر غمم آخَر
پایان چه کسی داده به دیوانِ تو مهدی
من یارِ غریبم، تو به غربت نسپارم
تا بلکه رِسم کلبه ی احزانِ تو مهدی
اُخت القری