مصباح دلم
علی ای آهِ شب افروزِ تو ما را نَفَسی
بُوَد آیا که به فریادِ دلِ ما برسی
همه شب نازِ دو چشمت شده مصباحِ دلم
شده ام بلبل و دنیا شده ما را قفسی
بس که شورِ هوس ات،عقل و دلم را بِرُبود
نَسِتانی زِ مَنِ خسته به غیر از هوسی
چو نگاهم برسد بر سرِ هر نخل، علی
بِسُرایم غمِ هجرانِ تو در چاه و بَسی
هر زمان خاکِ بیابان زِ تو صد قصه شنید
چو قَسَم خورده، نمی گفته غمت را به کسی
صبر و صحرا، دل و دریا، همه در پیشِ علی
چو شتر رام و به گوشم نرسد جز جَرَسی
دار و دنیا و هوس ها، همه مُلک و جبروت
گر که آرند به نزدش، همه چون خار و خَسَی
عاقبت غرقِ خیالِ رُخِ جانان، سحری
کرده راهی به بیابان، غمِ دنیا فَرَسی