معلم ای شکوه آسمانی

نباشد با تو در عالم خزانی

تو بر پا می کنی کاخی ز دانش

چو شمعی دائماً داری فروزش

مرا با چشمه ی علم آشنا کن

ز بند ظلمت عالم رها کن

بیا دستم بگیر و تا خدا بَر

که گردد چیره نور من بر آذر

مرا خواندن بیاموز و نوشتن

کویر سینه ام را کن چو گلشن

منم در بند علم بیکرانت

به دستان تو هستم من امانت

معلم ای فروغ آفرینش

معلم ای تو گنج پر ز دانش

منم تا آخرت مدیون حلمت

که راهم داده ای بر شهر علمت

فدای روی تو گردم ، که برتری ز دو عالم

به یک بهانه نگاهت ، رها کند ز دلم غم

اگر به دست کرامت¹ ، تمام آنچه بخواهم

عطا² کنی و نگردد ، ز لطف و عاطفتت³ کم

تمام غصه تویی تو ، تمام قصه تویی تو

همیشه از تو بگویم ، فدای روی تو گردم

اگر شکسته دل من ، به گٍل نشسته دل من

تو شادمانه زدودی⁴ ، تمام غصه و ماتم

اگر که می زنم آخر ، به این سرای تو گامی

بود دو چشم امیدم ، ز شوق رؤیتٍ⁵ تو، یم⁶

دلم گرفته حبیبم ، میان کعبه غریبم

اگر که توبه شود رد ، نگردم عاقبت آدم

چو قطره من شدم آخر ، جدا ز رحمت باران

کنار ساحل دریا ، به موج خانه نگاهم

وجود پر گنهم را ، به موج حادثه بردم

امید آنکه بشویم ، به یمن⁷ جاری زمزم

1بخشندگی

2بخشش

3عاطفه و محبت خود

4برطرف کردی

5دیدار

6دریا

7برکت

من که حتی یک نظر ، بر روی تو هرگز نکردم

پس چرا آتش نگیرد ، هر دمادم آه سردم 

آمدم از راه دوری ، تا کنی بر من عبوری   

رنج من درمان نگشت و، شد فزون افغان ودردم

بوی غربت تازه تر شد ، بر دل و جانم اثر شد 

ارغوانی شد سراسر ، چهره ی غمگین و زردم    

رد شدم از این تلاطم ، گشته بودم در فضا گم

صبرم آخرچون سرآمد ، کردی از این خانه طردم

گشتم و آخر رسیدم ، بر دو چشمان ملائک     

پس کجا هر گاه و بیگه ، من به دنبال تو گردم

مقبل بیچاره آیا ، راه دیگر بر تو دارد                   

تا بپرسد کو به کو را ، بهر دیدار تو هر دم   

تو ای صفای دلم ، عاشقانه ام خواندی

 میان دیده ی من ، بی بهانه جا ماندی

فدای خانه ی تو ، کعبه در دلم بنشان

 تویی که هر چه که گفتم ، به سینه ام راندی

نبوده قطره ی اشکی ، چو در میان رخم

 تو سیل اشک محبت ، به چهره افشاندی

میان رحمت تو ، تا گناه من هیهات

 شبی ز سوز درون ، دیده ام تو گریاندی

میان روی من و روی ماه تو جانا

 هر آنچه فاصله می شد ، ز ریشه میراندی

اگر که حج قبولی ، نبوده در عملم

 چرا تو روی حبیبم ، ز دیده پوشاندی

نشسته ام که بیاید ، ز هر کران مهدی

 ولی تو چشم دلم را ، همیشه خواباندی