ای آینه ی مهر خدا ، جلوه گری کن

با نغمه ی خود ، خنده به مرغ سحری کن

در تنگی زندان و قفس ، زمزمه سازم

با دست شفا ، بر دل تنگم اثری کن

چون خار ضعیفی که به دامان تو هستم

با چشم ترحم ، به غم من نظری کن

آتش شدم و از دل و جان ، شعله کشیدم

در شور و تمنا و خیالت ، شرری کن

این بی خبری کشته مرا ، راه خدا کو ؟

از نور شفاعت به سرایم ، خبری کن

آنگونه بسوزم که تو را شعله نگیرد

بر کوچه ی تاریک دل ما گذری کن

یک لحظه بیا و به نسیم خوش امید

بگشوده در و شام مرا هم سپری کن