شعر رضوان

ولادت - 8 ربیع الثانی 1442– سه شنبه 4/9/1399

از عرشِ خدا، منادی آمد

میلادِ حَسَن، به هادی آمد

آمد به جهان، شعاعِ نورش

مِن جمله،نشسته در سُرورش

از مَقدمِ او، ستاره روشن

عالَم به وجودِ او، مُزَیَّن

در هشتِ، ربیعِ ثانی آمد

از نسلِ، امامِ هادی آمد

در هشتِ ربیعُ الأوّل او رفت

رفته به جوانی و، بیست و هفت

او صامت و هادی و، رفیق است

بر شیعه ی خود، بسا شفیق است

نورِ دگر از مدینه تابید

از جلوه ی او جهان درخشید

هادی چو رخِ شما ببوسید

حق مَقدمِ پاکتان پسندید

روشن زِ تو، چهره ی نقی شد

توصیفِ تو، واژه ی زکی شد

تو گنجِ ضریحِ سامرایی

محبوبِ تمامِ اولیایی

بر شعرِ خودت، که رو نمایی

بر مثنوی ات، چه خوش نوایی

پروانه شَوَم، به گِردِ کویت

نوشم قدحی، از آن سبویت

در این سَحَرَم، نسیمِ جانی

جان مایه ی، عشقِ جاوِدانی

تو خنده ی شادِمانِ خورشید

دادی به دلِ شکسته، امّید

شادی به جهان، گشوده ای تو

چون رویِ مَهَت، نموده ای تو

سَروی به فرازِ باغِ امّت

إحدی عَشَری، بَرِ ولایت

مولا تو به ما دعا بفرما

دیگر درِ این فَرَج تو بگشا

دنیا پُرِ از، فریب و آه است

روزِ همگان، شبِ سیاه است

اعمالِ همه، زِ بس گناه است

فرجامِ به آخرت، تباه است

چشمِ همه سویِ امرِ شاه است

چون منتظرِ قدومِ ماه است

 یاری بنما که مهدی آید

عالم پُرِ از خدا نماید

ظلم و گنه از جهان بشوید

صد غنچه ی عدل و دین بروید

این جمعه دگر بیاید ایشان

عالَم پُرِ از خدا و ایمان