عید مبعث-27 رجب
سروش ایزدی گفتا، بیا عیدِعظیم آمد
برایِ فخر انسانی، فراتر از کلیم آمد
تمامِ هستیِ خود را، فداییِ خدا بنمود
خدا بر خانه ی قلبش، چنان یاری صمیم آمد
تمامِ رنجِ دنیا را، خریده بهرِ حق بر جان
یقین کردی که وحی از چه، بر این طفلِ یتیم آمد!
زِ بس که خُلقِ او نیکو، به عالَم اُسوه و الگو
به هر رنج و غمی صابر، به خَلقِ حق بَسیم آمد
نظیف و ناظم و خوشبو، به دشمن راحم و خوشرو
ولی حقّی چو ضایع شد، غیور و بس خَصیم آمد
به هر جایی نشان از او، بُوَد عطر خوشِ جانش
تو گویی تا شَوَد یادش، محمّد(ص) با شمیم آمد
اگر دستِ طلب روزی، به درگاهش رسانی تو
مشو نومید از او زیرا، عزیزی بَس کریم آمد
حَرا امشب محمّد را،چو در آغوشِ خود بگرفت
تو گویی نوری از افلاک، از آن عرشِ نعیم آمد
چو جبریل آمد از افلاک، ندا آمد بخوان احمد(ص)
تو پیغمبر شدی آقا، که حُکم از آن حکیم آمد
دگر باید سرِ خود را، به دامانش نهی احمد(ص)
که دستانِ نوازشگر، زِ درگاهِ رحیم آمد
کلامِ ایزدی آمد، که خَلقی با خدا گردد
که حُکم بعثتِ مولا، زِ دادارِ علیم آمد