شعر رضوان

در آرزوی کاظمین(شهادت امام موسی کاظم(ع))

امشب، شبِ شهادتِ موسایِ کاظم است

اشکم غریقِ پهنه ی دریایِ کاظم است

باب الحوائجی که به عالم نمونه شد

در رنج و غصّه هم، دلِ تنهایِ کاظم است

چشمم اگر گشوده و، هر جا که بنگرم

در انتظارِ رؤیتِ سیمایِ کاظم است

نادیده چشمِ عالَمیان، دل به او سپرد

دلداده عالَمی به تمنّایِ کاظم است

در پرده گشته رویِ خدا گر چه در نهان

صد چشمِ خیره، در دلِ بینایِ کاظم است

یک باغِ پُر هَزار و فقط چهارده نگار

خورشیدِ کاظمین و رُخِ ماهِ کاظم است

جانم بسوزد از غل و زنجیرِ دست و پا

مبهوتِ صبر و قلبِ شکیبایِ کاظم است

دار الامانِ معرفت و بابِ التجا

راهِ نجاتِ ما همه، امضایِ کاظم است

در، گاهِ مرگ ، حیله چو هارون کند، ولی

مغلوب و خواره با، یدِ بیضایِ کاظم است

هر شب چو می نهم سرِ خود بر حریمِ خاک

این دیده ام به حسرتِ رؤیایِ کاظم است

با یک دمِ مسیحیِ او جان گرفته ام

این جسمِ مُرده، زنده به احیایِ کاظم است

در آرزویِ دیدنِ قبرش به کاظمین

جانِ غریبه، بسته به صهبایِ کاظم است