شعر رضوان

دو چشمِ خسته‏ی من، از غمش نمی‏خوابد

به قلبِ بسته‏ی من، جز رخش نمی‏تابد  

به دربِ سنگیِ دل، هیچ کس نمی‏کوبد

غبارِ غم ز رخِ خسته‏‏ام نمی‏‏‏‏‏روبد

ز رنج و غصه‏ی من، جز خدا نمی‏کاهد

صلاح و خیرِ همه، جز خدا نمی‏خواهد

به زخمِ کاریِ دل، مرهمی نمی‏ساید

به عهد و عشق و صفا، غیرِ او نمی‏پاید

 به روحِ بی ثمرم، یک نظر نمی‏آید

نه زاده گشته و از او، کسی نمی‏زاید

به دورِ هست و فلک، جز خدا نمی‏ماند

زِ سرِ سینه‏ی من‏، جز خدا نمی داند

به سویِ خوانِ کرم، غیرِ او نمی‏خواند

مرا ز درگهِ پر مهرِ خود نمی‏راند

زبانِ بی‏هنرم، جز خطا نمی‏گوید

مشامِ من به جز از عطرِ تو نمی‏‏بوید

به هر طرف نگرم ، غیرِ او نمی‏بینم

به غیرِ غنچه‏‏ی رویش، گلی نمی‏چینم    

 به غیرِ کعبه‏ی نامش زبان نمی‏گردد

بدونِ امرِ خدا، این فلک نمی‏چرخد