شعر رضوان

ولادت – 10 رجب – 1398

میلادِ محمّد تقی گردیده

عطرِ گلِ نرگس، به فضا پیچیده

صد شکرِ خدا، که طلعت و چهر? او

چشمِ اَحَدی نظر نکرده، دیده

از اوجِ سماء، چو اختری پیدا شد

در اوجِ فَلَک، ستاره ای تابیده

در ظلمتِ گمراهی و، ظلمِ ظالم

هادی به هدایتش، خدا را دیده

از شوقِ گُلِ رویِ جمالِ آقا

صد دانه دُرِ شعف، به گُل غلطیده

گویی که رضا، به حمد و شکرِ ایزد

از جود و کَرَم، دُری چنین ساییده

او منتظرِ قدومِ مولا بوده

حالا که بیامده، به او بالیده

با چشمِ دلت، نگر به عرش و ملکوت

امشب که رضا، نورِ خدا پاشیده

پروانه پُر از عطرِ گل و، عشقِ سَحَر

گُل وا شده و، به شاخِ تر رقصیده

آن دم که جوادِ دین، به دنیا آمد

گویی که مَلِک، رویِ رضا بوسیده