شعر رضوان

ولادت – 1 رجب – 6/12/1398

جانا بیا که جانم، بسته به تارِ مویت

مدهوشِ این حضورم، سرمستِ عطر و بویت

همنامِ با محمّد، کردارِ تو چو احمد

وصفت فزون و بی حد، مسحورِ نورِ رویت

در کربلا حضورت، اسرارِ ایزدی شد

اشکِ دو دیده جاری، از گوشه ی سبویت

تو باقر العلومی، در هر زمان و دوران

هر لحظه می شکوفد، صد گفته از گلویت

سجّاده ات چو سجّاد، بوجعفری به کُنیِه

شادم از این ترانه، صدها نظر به سویت

ای شاکرِ خداوند، ای هادیِ خلایق

بودی امین چو احمد، صد چشمه ام زِ جویت

خُلقَت حَسَن چو احمد، خَلقَت چونان حَسَن شد

عالَم گره به مو و، مدیونِ خُلق و خویت

در حیرتم از اینکه، کافر ندیده علمت

نادیده چشمِ دشمن، پس مُرده باد عدویت

کنجِ بقیعِ یادت، همچون کبوتر هستم

پَر می زنم به هر سو، سرگشته ام به کویت